Przytulanie jest ważne, nie tylko dla prawidłowego rozwoju psychicznego dziecka. Jest także ważne w dorosłym życiu, potrzeba miłości i bliskości jest bowiem jedną z podstawowych i najważniejszych potrzeb w życiu człowieka.
Przytulanie, a więc bliskość łagodzi stres, uspokaja, pomaga się wyciszyć, a także poprawia nastrój. Co przytulanie daje niemowlęciu? W jaki sposób okazywać dziecku uczucie miłości i zaspokajać jego potrzebę bliskości?
Przytulanie ma niesamowitą moc. Kiedy rodzi się niemowlę rodzice od razu czują potrzebę wzięcia go w ramiona, przytulenia, noszenia na rękach. Z czasem jednak, zwłaszcza gdy malec ma już kilka lat, mogą zapominać o spontanicznym przytulaniu lub uważają, że swoimi „tulaskami” krępują dziecko. Nic bardziej mylnego – może pierwszoklasista nie będzie chciał tulenia od mamy przy kolegach, ale w domowym zaciszu z pewnością odwzajemni uścisk. A przytulanie ma niesamowitą moc i może wyrazić więcej niż słowa. Kiedy chcemy kogoś pocieszyć od razu myślimy o przytulaniu, prawda? Nawet popularne emotikony na Facebooku uwzględniają przytulanie – jest to ikona oznaczająca „trzymaj się” i wysyłająca wirtualnego „przutulaska”. Dlaczego? Otóż potrzeba dotyku jest naszą podstawową potrzebą, którą musimy zaspokoić, aby czuć się komfortowo.
To dzięki przytulaniu się buduje się wieź – rodzica z dzieckiem lub między dorosłymi. U dzieci regularne tulenie sprawia, że czują się bezpieczne, kochane i bardziej pewne siebie.
Co daje przytulanie? Bardzo wiele – łagodzi stres, zmniejsza zmęczenie, poprawia nastrój, daje uczucie szczęścia. Działa jak naturalny antydepresant. Podczas bliskości wydziela się serotonina i oksytocyna, które z kolei obniżają poziom hormonu stresu, czyli kortyzolu. Przytulanie prowadzi do obniżenia poziomy ciśnienia krwi, łagodzi ból, rozluźnia mięśnie i reguluje oddech. Według badań przytulanie się pomaga osobom cierpiącym na depresję, a także podnosi próg bólu i działa przeciwlękowo. Regularne tulenie poprawia odporność i ogólną kondycję organizmu.
Przytulanie jest ważne przez całe życie
Niemowlęta i małe dzieci mają bardzo silną potrzebę dotyku. To także ich metoda na poznawanie świata. Małe dzieci są spokojniejsze wtulone w mamę lub tatę, noszenie na rękach pomaga im ukoić ból czy stres. Potrzeba bliskości z dzieckiem jest także naturalna dla rodzica. Dzięki „tulaskom” pogłębia się wieź z dzieckiem, nawiązuje relację, pokazuje, że są opiekunami i maluch może się czuć bezpieczny przy nich. Dla dzieci liczy się dotyk, a nie słowa, dlatego trzeba im okazywać uczucia. I nie można zaprzestać w miarę ich dorastania.
Już 10 sekund przytulania wystarczy, aby się uspokoić. Co więcej w trakcie bliskości wydzielają się endorfiny, które poprawiają nastrój. Z medycznego punktu widzenia przytulanie się jest zdrowe i dla zdrowia trzeba o nim pamiętać.
Jak okazywać dziecku uczucia?
W życiu zdarzają się różne sytuacje, czasami rodzice są zdenerwowani, czasami dziecko czuje, że dzień nie był udany. Dlatego warto wyrobić sobie rytuał wieczornego przytulania na dobranoc. Dzięki temu przed snem poprawiamy nastrój – dziecku i sobie. To także sposób na okazanie uczucia, pokazanie, że zależy nam na dobrym samopoczuciu malucha. To jak powiedzenie: Nie martw się, kocham cię i jutro będzie lepszy dzień. Przytulanie w trudnych sytuacjach dla dziecka, jak rozstanie przed pójściem do przedszkola czy żłobka, przytulenie przed występem lub ważnym dniem, to okazanie wsparcia maluchowi. To sposób na wyrażenie miłości.
Kiedy dziecko odczuwa ból, jest chore – chętnie wtula się w rodzica. Dzięki bliskości czuje się zaopiekowane, a uczucie bólu jest łagodzone. To terapeutyczna moc przytulania, z której trzeba korzystać przy każdej możliwej sposobności.
Przytulanie jest ważne bez względu na płeć!
Nie wolno ulegać stereotypom, że chłopcy nie lubią przytulania lub, ze jest to niemęskie. Absolutnie nie! Każde dziecko, bez względu na płeć, potrzebuje „tulasków”. Również dorośli mężczyźni czerpią z nich przyjemność i pomaga im ono w uspokojeniu emocji i wycieszeniu. Przytulanie prowadzi do uwolnienia hormonów oksytocyny, dopaminy, serotoniny, endorfiny (czyli hormonów szczęścia) i hamowania kortyzolu odpowiedzialnego za nerwy. I to bez względu na płeć!
